Ilustracje nie muszą przedstawiać idealnego przedstawiciela rasy

​

Wzorzec został zatwierdzony decyzją Prezydium SOKO RKF w dniu 18.03.2020 r.

POCHODZENIE: ZSRR, Rosja

​

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 15.10.2014.

​

PRZEZNACZENIE: Wszechstronny pies użytkowy, pies-towarzysz.

​

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 1. Owczarki i inne psy pasterskie, z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła

Sekcja 1 - Psy pasterskie. Podlega próbom pracy.

​

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Historia rasy owczarek wschodnioeuropejski jest nierozerwalnie związana z historią kraju, w którym miały miejsce jej powstanie oraz rozwój.
Z inicjatywy Wsiewołoda Wasiljewicza Jazykowa, naukowca-kynologa, pioniera i organizatora państwowej hodowli psów, w 1924 roku na rozkaz Rewolucyjnej Rady Wojskowej ZSRR nr 1089 utworzono Centralną Hodowlę Szkoleniowo-Doświadczalną - Szkołę psów służbowych i sportowych, następnie (od 1941 r.) Centralną Wojskowo-Techniczną Szkołę Hodowli Psów, która stała się wiodącym ośrodkiem hodowli, tresury i użytkowania psów służbowych w sowieckiej Rosji.
Ponieważ istniała pilna potrzeba uzupełnienia służb krajowych odpowiednimi psami zdolnymi do pracy w różnych warunkach klimatycznych, od pustyń Azji Środkowej po tundrę polarną, głównymi kryteriami selekcji były cechy fizyczne i użytkowe psów, ich wytrzymałość, uniwersalność i zdolność do aklimatyzacji, ale nie ich czystość. Aby uzyskać niezbędne cechy użytkowe, często stosowano krzyżowanie międzyrasowe, tak jak poprzednio w Carstwie Rosyjskim.
Do pracy hodowlanej wykorzystywano zarówno psy rasowe, jak i mieszańce nadające się do służby. Na granicach aktywnie wykorzystywano miejscowe pogłowie, m.in. na Dalekim Wschodzie - łajek amurskich, mieszańców lokalnych łajek z owczarkami niemieckimi. Wiele z nich miało wybitne walory użytkowe, jak słynny Indus 1 (później w oficjalnych dokumentach - Ingus) Nikity Fedorowicza Karatsupy, pułkownika wojsk granicznych, bohatera Związku Radzieckiego, autora książek „Moje życie - granica” (1983) i „Zapiski tropiciela” (1998). W całym kraju było już tysiące takich psów.
Wielka Wojna Ojczyźniana (1941-1945) nie przeszła bez śladu dla narodowej hodowli psów. W szeregach sił zbrojnych znalazło się ponad 60 000 psów służbowych. Oprócz psów rasowych, nadal szeroko użytkowane były mieszańce nadające się do służby w specjalnościach: wartowniczej, poszukiwawczej, ratowniczej, stróżowania, przeciwpancernej, saperskiej, pociągowej, sygnalizacji lotniczej, dywersyjnej, łączności i rozpoznawania chemicznego.
W latach powojennych prowadzono aktywną odbudowę krajowego pogłowia psów służbowych. Narodowi kynolodzy, pracując z ocalałymi, nie zawsze rasowymi psami, aktywnie pracowali nad stworzeniem na podstawie dostępnego, zróżnicowanego pogłowia, nowej rasy owczarków, najbardziej odpowiedniej do użytkowania w ZSRR. Brano pod uwagę naturalne warunki klimatyczne i szczególne wymagania zainteresowanych ministerstw i resortów. Głównym ośrodkiem hodowlanym była hodowla Krasnaya Zvezda, powstała w 1947 roku na bazie Centralnej Wojskowo-Technicznej Szkoły Hodowli Psów.
W końcu pojawiło się pytanie o uznanie krajowych owczarków za niezależną rasę, nazwaną „owczarkiem wschodnioeuropejskim”.
Pierwszy wzorzec został zatwierdzony przez Komitet Centralny DOSAAF ZSRR 15 września 1955 r. W styczniu 1964 roku Prezydium Federacji Hodowli Psów Służbowych ZSRR (FSS ZSRR) zatwierdziło nową wersję wzorca. W latach 1970, 1972 i 1976. wprowadzono zmiany do wzorca i przyjęto jego nowe wersje, chociaż podstawowe wymagania dotyczące wyglądu i funkcji rasy pozostały niezmienione.
Rasa stała się powszechna w ZSRR i będąc naprawdę wszechstronną, była bardzo szeroko wykorzystywana: od służby pasterskiej i strażniczej, po szkolenie na przewodników niewidomych.
Od 1991 roku Federacja Rosyjska została następcą prawnym ZSRR, w tym samym roku powstała Rosyjska Federacja Kynologiczna. 1 listopada 2002 r. Komisja ds. Standardów RKF uznała rasę owczarek wschodnioeuropejski i przyjęła wzorzec. W 2014 roku Prezydium SOKO RKF zatwierdziło nową wersję wzorca.
Specyfika zachowania i charakter sprawiły, że ​​owczarek wschodnioeuropejski był nie tylko najbardziej pożądaną rasą służbową w gospodarce ZSRR, ale także dziś zachował popularność i pozostaje najlepszym obrońcą i towarzyszem dla szerokiego grona wielbicieli w Rosji i wielu innych krajach świata.

​

WRAŻENIE OGÓLNE: Owczarek wschodnioeuropejski to pies o mocnej budowie, o wzroście wyższym niż średni, prostokątnego formatu, silny, z mocnym szkieletem i dobrze rozwiniętymi mięśniami. Dymorfizm płciowy jest dobrze wyrażony: samce są większe i masywniejsze od suk.

​

WAŻNE PROPORCJE:

Długość głowy wynosi około 40% wysokości psy w kłębie.

Wysokość w łokciu jest w przybliżeniu równa lub nieco większa, niż połowa wysokości w kłębie.

Długość tułowia jest o 10 - 18% większa, niż wysokość psa w kłębie.

​

ZACHOWANIE/CHARAKTER: Owczarek wschodnioeuropejski to zrównoważony, aktywny, pewny siebie, czujny, pojętny, niezawodny towarzysz i obrońca.

​

GŁOWA: Klinowata, proporcjonalna do tułowia, sucha, pojemna, ale nie ciężka.

​

MÓZGOCZASZKA:

Czaszka: płaska, dosyć szeroka i głęboka. Lekko zwęża się w kierunku kufy. Guz potyliczny słabo wyrażony. Czoło prawie zupełnie płaskie. Łuki brwiowe są umiarkowanie zaznaczone. Z profilu linie mózgoczaszki i trzewioczaszki są równoległe.

Stop: Średniej długości, umiarkowanie zaznaczony.

​

TRZEWIOCZASZKA:

Nos: Duży, czarny.

Kufa: w kształcie klina, stopniowo zwężająca się w kierunku nosa, ale nie powinna być szpiczasta. O długości w przybliżeniu równej długości mózgoczaszki lub nieznacznie mniejszej. Grzbiet nosa jest szeroki, prosty lub lekko garbaty.

Wargi: suche, szczelnie przylegające, czarne.

Szczęki/Zęby: szczęka i żuchwa dobrze rozwinięte, z dobrą pigmentacją dziąseł.

Zęby duże, białe, przylegające do siebie nawzajem, w komplecie (42 zęby zgodnie ze wzorem zębowym). Zgryz nożycowy. Siekacze są wyrównane i ustawione pionowo.

Kości policzkowe: lekko zaokrąglone, niewystające.

​

OCZY: Średniej wielkości, w kształcie migdałów, nieznacznie skośnie osadzone. Kolor oczu powinien być jak najbardziej ciemnobrązowy. Powieki suche, przylegające, czarne. Wyraz oczu żywy, inteligentny, uważny.

​

USZY: Średniej wielkości, stojące, wysoko osadzone, w kształcie trójkąta równoramiennego. W stanie czujności uszy są ustawione równolegle do siebie.

​

SZYJA: Średniej długości, dobrze umięśniona, mocna, sucha, osadzona pod kątem około 45°.

​

TUŁÓW:  Mocny, proporcjonalnej budowy, odpowiadający umiarkowanie wydłużonej sylwetce.

Linia górna: Gładka, prosta od kłębu, w okolicy zadu lekko opadająca w kierunku nasady ogona.

Kłąb: Dobrze wyrażony, umiarkowanie długi.

Grzbiet: Mocny, umięśniony, prosty, długi.

Lędźwie: Krótkie, umięśnione, lekko wysklepione.

Zad: Szeroki, długi, umięśniony, łagodnie opadający w kierunku nasady ogona.

Klatka piersiowa: Dobrze rozwinięta, długa, głęboka (sięgająca do łokci lub nieco poniżej), owalna, z umiarkowanie zaokrąglonymi żebrami.
Linia dolna i brzuch: Harmonijna, brzuch umiarkowanie podkasany.

​

OGON: Jest przedłużeniem linii zadu, szablasty, naturalnej długości, sięga stawu skokowego lub nieco niżej, gruby u nasady, opada w dół. W stanie pobudzenia i w ruchu ogon może być napięty i podniesiony. Równomiernie pokryty gęstą sierścią.

​

KOŃCZYNY:

​

KOŃCZYNY PRZEDNIE:

Wrażenie ogólne: Rozstawione umiarkowanie szeroko, proste i równoległe.
Łopatki: Długie, skośnie ustawione.

Kości ramienne: Długości podobnej do łopatki, skośnie ustawione. Kąt stawu ramienno-łopatkowego wynosi około 90-100°.
Przedramiona: Mocne, proste i równoległe.

Łokcie: Skierowane prosto w tył, niezwrócone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.

Śródręcza: Mocne, umiarkowanie długie, sprężyste, widziane z boku lekko nachylone.
Przednie łapy: Owalne, dobrze wysklepione i zwarte. Poduszki łap i pazury są ciemne.

​

KOŃCZYNY TYLNE:

Wrażenie ogólne: Mocne, dobrze umięśnione. Widziane z tyłu, równoległe, umiarkowanie szeroko rozstawione. Oglądane z boku są umiarkowanie cofnięte, z dobrze wyrażonym kątowaniem stawów.

Biodra: Średniej długości, szerokie, dobrze umięśnione.
Kolana: mocne, z wyrażonym kątowaniem.

Podudzia: Średniej długości, w przybliżeniu równe długości uda.
Stawy skokowe: Suche, mocne, z dobrze wyrażonym kątowaniem.

Śródstopia: Mocne, umiarkowanie długie, ustawione pionowo. Wilcze pazury muszą zostać usunięte (w krajach, w których nie jest to zabronione przez prawo).

Tylne łapy: Owalne, dobrze wysklepione i zwarte. Poduszki i pazury łap są ciemne.

​

CHÓD/RUCH:

Typowy chód to zamaszysty kłus z silnym napędem. Ruchy są swobodne, zamaszyste, zrównoważone, wydajne. Oglądane z przodu lub z tyłu kończyny poruszają się w kłusie w linii prostej. Wraz ze wzrostem tempa ruchu kończyny mają tendencję do zbliżania się do linii środkowej.

 

SKÓRA: Przylegająca, elastyczna, dobrze wybarwiona.

​

OKRYWA WŁOSOWA:

SZATA: Warstwa okrywowa jest prosta, w dotyku umiarkowanie szorstka, gęsta, przylegająca, średniej długości. Podszerstek dobrze rozwinięty, gęsty i miękki. Głowa, uszy, przód kończyn i łapy pokryte są krótszym włosem; włos na szyi jest nieco dłuższy i grubszy. Na tylnej stronie przedramion włos nieco dłuższy, z tyłu ud dłuższy i tworzy umiarkowane „portki”.

​

UMASZCZENIE:

- Wilczaste;

Z zabarwieniem szarym o różnych odcieniach;

Z zabarwieniem rudym (od jasnopłowego do rudego, jaskrawo rudy niepożądany);

- Czaprakowe: czarny lub czarno-szary czaprak z podpalaniem o różnej intensywności (od jasnopłowego do płowego. Jaskrawo rude podpalania niepożądane);

- Czarne podpalane: umaszczenie czarne z podpalaniem o różnej intensywności (od jasnopłowego do płowego. Jaskrawo rude podpalanie jest niepożądane);

- Jednolicie czarne (może występować z czarnym, szarym lub płowym podszerstkiem);
Małe białe znaczenia na piersi są dopuszczalne, ale niepożądane;

​

WYMIARY:

Pożądany wzrost: dla samców - 67-72 cm, dla suk - 62-68 cm.

Niewielkie odchylenie (do 2 cm) od standardowej wysokości przy zachowaniu harmonii budowy nie może być przyczyną obniżenia oceny.

​

NIEDOSTATKI: Każde odchylenie od powyższego wzorca należy uznać za niedostatek, w zależności od stopnia nasilenia, jego wpływu na zdrowie i dobrostan psa, a także na zdolność psa do wykonywania typowej dla niego pracy.

​

POWAŻNE NIEDOSTATKI/WADY*:

Niepewne zachowanie;

Brak widocznego dymorfizmu płciowego;

Lekka, gruba lub wątła budowa ciała, słabe umięśnienie;

Kwadratowy lub przesadnie rozciągnięty format;

Głowa nie dość sucha, masywna, z nadmiernie wypukłą, zbyt szeroką czaszką;

Oczy okrągłe, wyłupiaste, przesadnie duże, bardzo jasne;

Brak P1 lub M3

Garbata lub opadająca kufa;

Częściowa depigmentacja nosa;

Słabe (miękkie) uszy; załamanie jednego lub obu uszu; nisko osadzone, szeroko rozstawione uszy;

Wąskie lędźwie;

Krótki, prosty lub ścięty zad;

Ogon w kształcie sierpa, korkociągu;

Słabe więzadła, krzywe kończyny;

Zbyt słabo lub nadmiernie wyrażone kątowanie, szablastość kończyn;

Niestabilny ruch; częste przechodzenie w inochód.

​

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

Agresja lub lękliwość;

Każdy pies przejawiający wyraźne fizyczne lub behawioralne nieprawidłowości powinien zostać zdyskwalifikowany;

Niezgodność z typem rasy;

Wzrost samców poniżej 65 i powyżej 74 cm, suk poniżej 60 i powyżej 70 cm;

Brak zęba innego niż P1 lub M3;

Wszelkie odchylenia od zgryzu nożycowego;

Entropium, ektropium;

Wiszące ucho lub uszy;

Wszelkie umaszczenia, jakiekolwiek kolory oczu i pigmentacja nosa, warg, powiek, których nie przewiduje wzorzec są wadą dyskwalifikującą;

Ogon zakręcony, za krótki lub złamany, ogon ze zrośniętymi kręgami, ogon szczątkowy

Plączący się, krzyżujący się albo zataczający się ruch, ciągły inochód;

Sierść kręcona, długa lub krótka, brak podszerstka.

 

UWAGA:

Samce powinny mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra, w całości umieszczone w mosznie.

Tylko funkcjonalnie i klinicznie zdrowe psy, o cechach charakterystycznych dla rasy, mogą być wykorzystywane w hodowli.

​

​

* (Przyp. tłum.) Wzorzec owczarka wschodnioeuropejskiego wyróżnia dwa rodzaje wad:

・„недостаток”: niedostatek, lżejszą wadę, której duże nasilenie, według regulaminu wystaw NKP (zatwierdzonego przez Prezydium RKF w dniu 21.04.2021), może spowodować obniżenie oceny psa do oceny dobrej;

・„порок”: poważną wadę, której obecność zobowiązuje sędziego do wystawienia oceny nie wyższej, niż dostateczna.

Aby zachować rzetelność tłumaczenia, wykorzystałam oba powyższe określenia.

​

Tłumaczenie: Żywia Baczuń

​

​

Link do wzorca rasy w języku rosyjskim

​